Stoj, moj vernyj, burnyj kon',
u kryl'ca chuzhogo,
i zemli syroj ne tron'
srebrjanoj podkovoj.

Ja, kak ten, proniknu v dom,
lozhe ikh otkroju,
usyplju ikh vechnym snom,
smert'ju uspokoju.

Vot togda nesi menja
na utjos vysokyj,
i s utjosa i s sebja
bros' v Khenil glubokij.

Khenil shumit i zhertvy zhdjot,
no deva gorja ne gadajet,
i mavra junogo lobzajet
i mavru junomu pojot:

,,Bros', moj drug, slova, k chemu
kljatvy, obeshchan'ja?
S zharkikh ust tvoikh ljublju
pit' odni lobzan'ja.

O, zachem vsju zhizn' moju,
milyj, ne mogu ja
szhat' v lobzanija struju,
v plamja poceluja!``

Sbylos'!... Tri kedra nad mogiloj
brosajut ten' na tri luny;
tri raznocvetnye chalmy
kachajet vetr unylo.

Krugom ravnina grustno spit,
lish' v svezhyj djorn mogily novoj
kon' andaluzkyj, kon stuchit
serebrjanoj podkovoj.