De jongen zucht over de groene zee,
Van heel ver weg nam hem 't leven mee;
Kon hij op vleugels maar wiegen.
Die moesten hem naar 't vaderland,
Waarnaar zijn hart van heimwee brandt,
In pijlsnelle vlucht terugvliegen.
 
'O heimwee! Peilloos diepe smart,
Wat folter jij het jonge hart?
Kan liefde jou niet verdringen?
Jij wilt dus de vrucht, die heerlijk rijpt,
Waar gouden en purperen gloed langs strijkt,
Met dood'lijke vlammen verzengen?
 
Ik min haar, ik raaskal, ik zag haar in 't veld,
De luchten doorsneed zij met stormgeweld,
En leeuwenpaar trok woest haar wagen.
Ik moest wel smeken: o neem mij mee!
Mijn leven is zinloos en doods, passé;
Zul je dan negeren mijn vragen?
 
'Haar ogen, zij keken mij glimlachend aan;
Naar Thracië trok ons het leeuwengespan,
Daar moet ik, haar priester, nu wonen.
'n Bezetene smacht naar zalig geluk,
Maar wakker eenmaal deinst hij terug;
Geen god wil zich helper betonen.
 
Daar, achter de bergen, waar 't zonlicht verflauwt,
Daar slaapt nu het dal in waar ik zo van houd;
O, kon ik ginds nog maar komen!',
Zucht zacht de jongen. Daar komt de godin,
Er klinken cimbalen. Hij stort zich in
De diepte, verdwijnt tussen bomen.