Dutch (Nederlands) translations of Sieben Lieder, opus 62

Een maagd wilde vroeg opstaan
om in haar vaders tuin te gaan,
Rode roosjes wilde ze afbreken,
daarvan wilde ze zich
een mooi kransje maken.
 
Het zou haar bruiloftskransje zijn:
"voor die fijne knaap, die knaap van mij,
rode roosjes, breek ik jullie af,
daarvan wil ik mij
een prachtig kransje vlechten."
 
Ze liep buiten heen en weer,
in plaats van roosjes vond ze rozemarijn:
"dus ben jij, mijn getrouwe, verloren!
Geen roosje is te vinden,
geen prachtig kransje."
 
Ze liep de tuin op en neer,
in plaats van roosjes brak ze rozemarijn:
"aanvaard het, mijn getrouwe!
Laat bij jou, onder de linden,
mijn mooie doodskransje liggen."

Te paard wou ik gaan rijden,
Tot bij mijn liefste voor.
Zij stond mij al te beiden
En sprak daar luid en blij:
“Daar komt mijn matador,
Hoe draaft hij fier mij voor.
Draaf, paardje draaf,
Draaf steeds maar door.”
 
De toom, die liet ik schieten,
En reed met vaart naar haar,
Ik wou haar warm begroeten
En sprak met woorden zoet:
“Mijn schat, mijn mer à boire,
Wat sta jij daar al klaar?
Draaf, paardje draaf,
Draaf vlug naar haar.”
 
Van ’t paard ben ik gesprongen
En bond het vast opzij,
‘k Heb vriend’lijk haar omvangen,
De tijd viel ons niet lang,
De tuin in gingen wij,
Verliefd zeer allebei;
Draaf, paardje draaf,
Draaf zacht nabij.
 
Wij gaven ons gevangen
In ’t gras - hoe groen was dat -,
En hebben aangevangen
De oude liefdeszangen,
Tot ons het oog werd nat
Door 'n hond die ons nazat.
Draaf, paardje draaf,
Draaf, draaf nog wat.

Nacht in 't bos, jij heerlijk koele,
Die ‘k met duizend groeten groet,
Na het luide wereldwoelen,
Wat is dan jouw ruisen zoet!
Zacht leg ik mijn moede leden
Droom’rig in 't mos,
En het voelt, als kom ‘k in vrede
Van mijn dwaze angst weer los.
 
Sterf zacht weg, o fluitliedtonen,
Die een ver verlangen wekt,
De gedachten naar de schone,
Ach, misgunde verte trekt.
Laat de nacht in 't bos mij wiegen,
Stillen elke pijn,
Met de geuren diep genoegen
Door mij ingezogen zijn!
 
In verborgen bossen, dichte,
Woelig hart, daar ben jij graag,
En een vrede zweeft met lichte
Vleugelslagen hier omlaag.
Lieve vogelzangrefreinen,
Zing in slaap mij zacht!
Dwaze zorgen, ga verdwijnen;
Woelig hart, nu goede nacht!

Jouw hartje lief,
Mijn hartendief,
Dat is nog aan het dromen,
In jou rust zoet
Verdroomde gloed,
Die dra aan ’t licht zal komen.
 
Nu deze nacht
Heeft dauw gebracht
Aan de1 bloemen in de delling2,
En ‘s morgens vroeg
Is ‘r bloei genoeg
En geurt het langs de helling.
 
De liefde zacht,
Zij heeft vannacht
Dauw in jouw hart gegoten,
En ’s morgens dan,
- Je straalt ervan -,
Het knopje is ontsproten.

Aan wie 'k te allen tijde
Moet denken, dat ben jij;
Dat is het stille lijden
Dat binnen knaagt aan mij.
Sinds jij me eens omstrengeld hebt,
Heeft al mijn rust zich weggerept.
Aan wie 'k te allen tijde
Moet denken, dat ben jij.
 
Om roos en madelieven
Geef ik al lang niet meer.
Wat kan mij nog gerieven,
Als 'k liefde mis zozeer?
Sinds jij van mij gescheiden bent,
Heb ik gelachen geen moment;
Om roos en madelieven
Geef ik al lang niet meer.
 
God moge hen verenen
Die liefde samenbindt!
Zij treuren en zij wenen
Anders hun ogen blind.
De hemel trouwe liefde hoedt;
Dus komt nog alles, alles goed.
God moge hen verenen
Die liefde samenbindt!

Er gaat een waaien door het woud,
De windbruid hoor ik zingen.
Zij zingt over een minnaar goed,
En tot zij [in zijn arm]1 rust zoet,
Moet zij nog ver, met bang gemoed,
De landen over springen.
 
Haar zang, die klinkt zo akelig,
Die klinkt zo wild, zo wenend,
Het hevig hunk'ren zucht en smacht,
Mijn schat, een hele goede nacht!
De dag komt snel, eer dan je dacht
Die trouwe liefde zegent!

Voorbij is mijn geluk en heil
En alle vreugd op aarde;
Berooid ben ik, verloren ja,
Mijn leven heeft geen waarde.
Tot in de dood
Blijft groot mijn nood,
Als ik jou, lief, moet missen.
Gebeurt dat, ach,
O wee de dag!
Moet ik mij jou verbieden,
Groot leed zal mij geschieden.
 
Mijn lot beklaag ik dag en nacht,
Dat komt van ’t liefde jagen,
Het heeft mij angst en nood gebracht,
Ik zal het lijdzaam dragen.
Alleen voor jou,
O liefste vrouw,
Wil ‘k alles op mij nemen,
Hoe veel ’t ook is,
Ik wil beslist
In dienst van jou eens sterven,
Geen and’re liefde werven.
 
Ik roep om hulp, mijn grootste schat,
Aanhoor mijn hunk’rend klagen!
Geef, liefste wicht, mij gauw bericht,
Ik zal door ’t verdriet versagen!
Mijn treurend hart
Lijdt grote smart,
Hoe kan ‘k het overwinnen?
Ik vrees dat hij,
De Dood, met mij
Wil vechten om mijn leven.
O, wil jouw troost mij geven!