Dutch (Nederlands) translations of Zwei Balladen, opus 122

De jongen droomt: gestuurd werd hij
Met dertig daalder over de hei,
Onderweg werd hij doodgeslagen;
Toch was hij niet sloom en geen trage.
 
Nog badend in angstzweet, doet op hem al staan
Zijn meester. Die zegt: "Trek je kleren aan."
Hij legt hem het geld op de deken
En vraagt hem: "Je schrok van een teken?"
 
"Ach meester, ach meester, ze slaan mij vast dood,
De zon, die is toch als bloed zo rood!"
"Niet jij alleen moet daaraan wennen;
Schiet op, anders leer ik je rennen!"
 
"Ach meester, mijn meester, dat zei je reeds,
Met net zo'n gezicht,  zo'n blik, als  steeds;
Meteen grijp je " -- de stok, wil hij klagen,
Hij zegt 't niet, hij wordt al geslagen.
 
"Ach meester, mijn meester, ik ga al snel,
Breng aan mijn moeder mijn laatste vaarwel!
En zoekt zij mij straks, als een blinde,
Bij de wilgenboom ben ik te vinden!"
 
Hij 's al weg uit de stad! Wijduit strekt daar zich
De heide, mistig, spookachtig;
De winden, daarover suizend,
"Ach, was hier één stap maar als duizend!"
 
't Is alles zo stil, en alles zo leeg,
Men zoekt tevergeefs naar wat  mens'lijk beweeg,
Slechts hong'rige vogels dalen
Uit wolken om wormen te halen.
 
Hij komt bij 't eenzame herdershuis uit,
De oude baas kijkt net door zijn ruit;
Nog meer is de jongen gaan vrezen,
Dat de weg zijn doodsbed zal wezen.
 
"Ach herder, jij bent toch goed van aard,
Vier mooie stuivers heb ik gespaard,
Geef mij jouw knecht aan mijn zijde,
Laat hij naar 't dorp mij begeleiden!
 
Ik geef hem die stuivers, ik gun hem plezier:
De volgende zondag een goed glas bier.
Dit geld hier, ik draag het met beven;
Het kostt' in een droom  mij het leven!"
 
De herder wenkte de lange knecht,
Die sneed zich juist een stok, goed recht,
Nu trad hij naar voren -- ach, doodsschrik
Trof de jongen bij die aanblik!
 
"Ach meester herder, ach neen, ach neen,
Het is toch beter: ik ga alleen!"
De lange zegt grijnzend tegen de oude:
Hij wil die vier stuivers zelf houden.
 
"Hier heb je de stuivers!" Hij gooit ze neer
En rent dan weg, beangstigd zeer.
Reeds ziet hij de wilg met zijn takken,
Maar dan krijgt de knecht hem te pakken.
 
"Dat hou je niet vol, je rent als de wind,
Kom, haast je wat minder, je bent nog een kind,
Ook zal het geld je bezwaren,
Wie mag jou het rusten besparen?
 
Kom, zit hier onder de wilgenboom,
En vertel mij dan je lelijke droom,
Ik droomde -- de hel mag mij houen -
Een droom precies als de jouwe!"
 
Hij pakt de jongen beet bij de hand,
Die biedt ook geen enkele tegenstand,
De bladeren fluist' ren vreesachtig,
Het beekje ruist zo neerslachtig!
 
"Zeg op, je droomde" -- " Er kwam een man -- "
"Was ik dat? Bekijk mij eens beter dan;
Ik denk toch, je hebt mij gesnopen!
Maar verder, hoe is 't verder gelopen?" -
 
"Hij trok een mes!" -- "Je meent het niet!" --
"Ach ja, ach ja!" -- "Als dit?" -- " En stiet --"
"Hij stak je en wilde je kelen?
Wat helpt het ook, je zó te vervelen!"
 
En vraagt u hoe 't verder ging aan mij?
Vraag dat twee vogels, die zaten er bij,
De raaf, die bleef vrolijk leven,
De duif heeft het opgegeven!
 
De raaf vertelt wat de booswicht nog deed,
En ook hoe de beul het gewroken heeft.
De duif vertelt hoe de jongen
Gehuild heeft en handen gewrongen.

I
De hagelstorm geselt,
De golven, zij lichten,
Alom flitsen bliksems
En schuimvlokken vluchten --
Voort, voort, voort!
 
De donder barst uit,
De wouden, zij steunen,
De stormwind brult luid,
De klokken, zij dreunen --
Voort, voort, voort!
 
De aard' en de zeeën
Bewegen enorm
Mens, vogels en reeën
Ontvluchten de storm --
Voort, voort, voort!
 
II
(Hij:) "De stuurman ziet bleek,
Slechts één zeil heeft de boot;
Wie nu waagt te varen,
Is een dapp're piloot."

 
(Zij:) "Het roer vastgegrepen,
Stoot moedig van wal!"
En hagel en kogels
Slaan neer overal
Op de zee.
 
De kustvuren priemen
Hun licht door de mist:
Verstikkende wolken,
Kanonnenvuur flitst.
O wee, o wee!
  
III
(Hij:) "Je ziet het spektakel?
Ben jij van je stuk?
Maar drijven wij vrij niet
Over zee naar 't geluk?
Jij en ik?"
 
Een scheepsjas bedekt
De minnenden beide,
Hun hart kent één maat slechts,
Zij fluisteren blijde,
Heel zacht, zonder schrik.
 
(Als wank'lende bergen,
De zee, hoog geheven,
Wordt gewalst en bewogen,
Gespleten, verdreven,
Elk ogenblik.)

IV
Op het slotplein, bij de 
portierster, krom
Als een geslagen bloedhond,
Staat de bruidegom,
Bleek en lam.
 
Een geest van de dood,
Staat daar hoog op de toren,
Een grijsaard, en het noodweer
- laat zijn stem zich horen -
Schijnt tam.
 
Op de jongste en de mooiste
Vlaagt een vloek in de winden.
Ja, de vader roept
Een ban op de meest beminde
Van zijn stam!