Een meisje heb 'k gevonden,
Zacht, edel, Duits en goed,
Haar blik is mild en stralend
Als avondzonnegloed,
Haar haar als zomerdraden,
Haar oog viooltjesblauw;
En aan haar rose lippen
Ontvloeit gezang als dauw.
 
Haar bouw is hoog en heerlijk,
Zij heeft, o rijk bezit,
De slanke lijn van berken,
Haar borst is zwanenwit.
In 'r hoge blanke boezem
Klopt ook een nobel hart;
Dat kent noch dwang noch luimen,
Geen grove lust noch smart.
 
In Dustra's groene ruigten
Bij Rinval's klare vloed,
Zwerft eenzaam en verloren
Het lieve kind te voet.
Daar gaat zij heen. Een kransje
Versiert haar haar; gesmukt
Haar boezem met een ruiker,
Door haar in dauw geplukt.
 
Het meisje heb 'k gevonden.
In 'n zedig ochtendkleed
Zij in de morgengeuren
Door Rinval's bloemen schreed.
Een teder briesje krulde
Haar golvend, stromend haar,
En door de elzen trilde
Haar liedje zoet en klaar.
 
Ik lag in geur'ge klaver
Aan de blauwbebloemde beek,
Sprong bevend op en tuurde
Waar 't mooie meisje week.
O wacht, o wacht, jij schoonheid!
Jouw blik is lief en zoet.
Ook ik ben Duits en edel,
Een jongen vroom en goed.
 
Zij keek toen om, zij talmde,
Zij maakt' een klein gebaar;
Blij door haar blik en wenken
Vloog ik verrukt naar haar.
Zij stond daar groot en godd'lijk,
't Was als de zon die scheen;
Ik echter sloeg vertrouw'lijk
Mijn arm zacht om haar heen.
 
Ik heb het eed'le meisje
Genomen bij de hand,
Ik ben met haar gaan wand'len
Ver langs de waterkant.
Ik heb haar hart gewonnen,
Ik weet, het zit wel goed,
Daarom voor haar dit liedje,
Haar eigen goed en bloed.