Bunte Lieder , opus 22

Da droben am Berge, ei, seht doch 'mal an! 
unserm braven Einsiedel hat's der Mai angetan!
Da droben am Berge, wo die Nachtigall singt,
da tanzt der Einsiedel, daß der Kuttenrock springt!

Und nieder zum Dorfe, ei, seht, wie er lauft!
Da hat der Einsiedel sein' Kutte verkauft.
Ei, laßt ihn nur lachen, was nützt ihm sein Kleid?
Das Beten und Wachen hat alles sein' Zeit!

Will Fahrender werden, will Spielmann sein,
und grün ist die Erden und rot ist der Wein!
Da steht der Einsiedel in Sonne und Glanz!
Jetzt hebt er die Fiedel, auf, Mädel, zum Tanz!

Wysoko na górze, gdzie kwitnie ten gaj,
co tam dziś z pustelnikiem nie wyprawia maj!
Gdzie słowik zawodzi w brzóz się tuląc mrok,
jął pląsać, pustelnik, aż rwie habit w skok!

Jak do wsi wprośt zmierza, jak spieszy co sił!
Już swej włosięnicy pustelnik się zbył.
Ach, smiać się może szczerze, już strojny wdział pas,
pokuty, pacierze na inny zdał czas!

Rad przygód wpodróży, dziś grajkiem być rad,
A wino się burzy, rozkwita się świat!
Jak w blasku lśni gibki, gdzie słońcem wre łan!
Już chwyta za skrzypki, hej dziewy, nuż w tan!

Ein Wand'rer in der Gassen, der acht' mein Fenster gar so wohl,
ich tät ihn gern was fragen, weiß nit, ob ich's soll.
"Herr Wandrer in der Gassen, ich hab' kein' Ruh', kein' Ruh' habt Ihr.
Will mir's doch keiner sagen, ob Ihr wollt zu mir."

In meiner stillen Gassen, das war vom Mond, so hell und bang,
Im Schlummer wollt' ich warten, bis das Fenster klang.
Aus einer stillen Gassen der Wandrer kam von ungefähr,
in einem silbern Garten zu Herzen mich und trösten sehr.

Włóczęga ciemnych ulic zatapia oczy w oknie mem,
 mam o co's go zapytać, nie wiem czyli śmiem.
 "Tułaczu ciemnych ulic, spokoju brak obojgu nam,
 a znikąd się nie dowiem czy was czekać mam?"

 A w cichą mą ulicę siał księżyc pełni czar i lęk,
 gdy drzemiąc w ciszy czekam, słyszę w oknie szmer.
 I z głębi ciemnych ulic włóczęga przybył dom nie w noc,
 w srebrzystym mi ogrodzie wsród pieszczot dał swych skarbów moc,
 radosci moc.

Ich weiß ihr liebt das Dunkel nicht,
in meiner Stub' ist wenig Licht
und wenig Glück zu finden;
drum wandert mir zur Stadt hinaus,
ich bleibe unterdes zu Haus,
wir seh'n uns unter Linden.

Bevor die Sonne schlafen geht,
hab' ich mein Lied hinweggeweht,
kann wieder Märchen sinnen.
Schließt um die Linden einen Kranz,
die Füßchen hebt zum Ringeltanz,
dünkt euch wie Königinnen.

Im Tanz verrinnt ein Stündchen schnell,
eh' ihr es merkt, bin ich zur Stell'
und klatsche in die Hände.
Ihr jubelt auf, setzt euch im Kreis,
weil ich so viele Märchen weiß,
und Märchen ohne Ende.

Ein Prinz, ein Fisch, ein blonder Hirt,
ein Nixlein, das im Walde irrt,
und was die Frösche munkeln,
ein dummer Bär, ich werd' nicht müd,
bis euch die Wangen hell erglüht,
bis euch die Augen funkeln.

Boicie się po ciemku, wiem,
tak swiatła mało w oknie mem,
tu wszystko smutne, szare.
Za miasto grzecznie idźcie wraz
za chwilę znow powitam was,
gdzie kwitną lipy stare.

Nim słońce spać odejdzie z pól,
a ja wypędzę  serca ból
by snuć wam baśnie nowe.
Wy wieńcem tanczcie w koło drzew
i myślcie sobie nu cąc spiew,
że możne wy królowe.

Czas szybko w tańcu zleci wam,
wsród was się w porę zjawię sam
i klasnę w dłoń na łące.
Szczebiocząc w głos siądziecie w krag,
ja snuć wam zacznę bajek ciag,
a bajek znam ty siące.

Żył król, był smok, miał paź blond włos,
rwie rusałeczka w lesie wrzos,
a żabki z sobą gwa rzą
chciał głupi Myś, nie skończę
aż rumieniec wam okrasi twarz
i oczy się rozżarza.

Die Nacht ist keines Menschen Freund --
Was flüsterst du von Treue?
Der Mond verblaßt, der Morgen graut . . .
Am Bette sitzt die Reue.

Die Reue ist ein häßlich Weib
Und möcht' mich wohl verderben --
Reiß mir das Herz nicht aus dem Leib,
Ich will ja noch nicht sterben.

Mein Blut ist heiß, dein Mund so süß . . .
O Gott, wie kannst du küssen!
Das hat die Sommernacht gethan,
Daß wir versinken müssen.

Nam wszystkim wroga nocy moc,
Co szepczesz mi do ucha? 
Już księżyc zbladł, siwieje noc,
przy łóżku czuwa skrucha. 

A skrucha najstraszniejsza z jędz
rozkrwawia serce do dna! 
Nie targaj dni mych wiotkich przędz,
jam jeszcze życia głodna. 

Ma krew sam żar, Twe usta miód
kto tak catować może! 
To nocy letniej srebrny cud (czar)
nas sciągnął na bezdroże.

Was ist in deiner Seele,
was ist in meiner Brust,
daß ich mich dir befehle,
daß du mich lieben mußt?

Vom Haus, wo ich gewohnt
und zart behütet bin,
ziehst du mich, wie der Mond
nachtwandelnd zu dir, zu dir hin.

 Zkąd ma tę moc twa dusza
 jaką we mnie tchnie,
 Co za po tę ga zmusza
 twe serce kochać mnie? 

 Z rodzin nych progów mnie
 cho waną niby kwiat,
 jak ten czar pełni w snie
 ty ciag niesz w twoj ślad mnie hen w świat.