Marialiederen

Gegroet wees, Maria, jij vol van genade!
Zo zongen de eng’len tot ’t meisje Maria,
Toen zij zat te bidden en innerlijk streed.
 
Maria, jij zult gauw een zoon ontvangen;
Daarnaar lang hemel en aard’ al  verlangen,
Dat jij de moeder des Heren zult zijn.
 
O eng’len, hoe kan ik dat beleven?
Ik heb immers nog aan geen man mij gegeven
In deze wereld zo groot en wijd.
 
Als dauw komt over de bloemenperken,
Zo zal ook de Heilige Geest in je werken,
Zo zal de Heiland geboren zijn.
 
Maria, die hoorde blij zich eren.
Zij sprak; ik ben graag een maagd des Heren,
Laat naar uw woorden geschieden mij!
 
De engelen knielden eerbiedig neer,
Zij zongen allen: Maria, Maria,
Zij zongen Maria een lofzang toe.

Maria wou ter kerke gaan,
Toen kwam bij ‘t diepe meer zij aan.
 
En toen zij bij het meer aankwam,
De jonge schipper stond daar klaar.
 
“Ach, schipper, vaar mij over het meer,
Ik geef je wat je hart begeert”.
 
“Ik vaar je zeker over het meer,
Als jij dan wilt mijn huisvrouw zijn”.
 
Moet ik eerst wel je huisvrouw zijn,
Veel liever zwem ik over het meer”.
 
Toen zij dan in het midden kwam,
Vingen alle klokjes te luiden aan.
 
Zij luidden groot, zij luidden klein,
Zij luidden alle ook tegelijk.
 
Maria knielde op een steen,
De schipper brak het hart meteen. 

Maria ging eens reizen,
Ver weg op vreemde grond,
Tot zij God de Heer daar vond.
 
Zij heeft hem dan gevonden
Al vlak vóór Herodes’ huis;
Hij zag er zo deerlijk uit.
 
Het kruis, dat moest hij dragen
Naar Jeruzalem, vóór de stad
Waar hij te lijden had.
 
Wat droeg hij op zijn hoofd daar?
Een scherpe doornenkroon;
Het kruis, dat draagt Gods zoon.
 
Daarom moet men bedenken,
- Voor jong en oud dit geldt, -
Dat het hemelrijk
Lijdt, ja1, geweld!

Een jager goed wou jagen,
Gaan jagen hoog en laag;
Wie ontmoet hij op de heide?
Maria, die schone Maagd.
 
De jager die ik voorheb,
Die is best wel beroemd,
Hij jaagde met een engel,
Gabriël wordt die genoemd.
 
De engel blies zijn hoorntje,
Dat klonk van do si la sol:
“Gegroet zijt gij, Maria,
Gij zijt genadevol!
 
Gegroet zijt gij, Maria,
Gij, eed’le maged fijn!
Uw schoot zal koest’ren en dragen
Een kindje zacht en klein.
 
Uw schoot zal koest’ren en dragen
Een kindje zacht en klein,
Dat hemel en ook aarde
Zal eens tot heerser zijn.”
 
Maria, maged reine,
Viel op haar knieën neer.
Toen bad zij God in de hemel:
“Uw wil geschiede, Heer.
 
Uw wil, die moet geschieden,
Wel zonder pijn en smart.”
Toen ontving zij Jezus Christus
In haar jong meisjeshart.

O moeder Gods, wil ons verstaan,
Bid voor ons, Maria!
Laat ons in angsten niet vergaan,
Laat uw zoon Jezus denken aan
Wat hij voor mensen heeft doorstaan,
Bid voor ons, Maria!
 
Dat wij volkomen worden, klaar,
Bid voor ons, Maria!
Lijf, eer en goed op aard’ bewaar,
Dat wij, goed levend, jaar op jaar,
Straks leven met de eng’lenschaar,
Bid voor ons, Maria!
 
Gij zijt de bron die nooit raakt dicht,
Bid voor ons, Maria!
Dat ons de Heil’ge Geest verlicht
Tot echt berouw en goede biecht!
Jezus, uw Zoon, naar u zich richt,
Bid voor ons, Maria!

De eerste paasdag ging vroeg
Maria Magdalena naar het graf;
Wat trof zij in het graf daar aan?
Wel, een engel zag zij staan.
 
De engel groet haar plichtsgetrouw:
“Die gij zoekt hier, o gezegende vrouw,
Hij is verrezen uit de dood,
Die gij zalven wilde.”
 
“Maria” roept hij, heft zijn hand,
Dan herkent zij ook haar Heiland,
Zij zag het wel aan zijn gebaren,
Dacht dat daar wachters waren.

Maria, die Gods vreugde zijt
En ’s werelds heerlijkheid!
Men móet om u geven!
Uw naam staat geschreven,
Gegrift ook met reden,
Met letters gesneden
Diep in mijn hart en ziel!

Hoe fonkelt een karbonkelsteen
In ’n lauwerkrans als geen;
Zo is ‘t mij gegeven,
Mijn ziel en mijn leven,
De liefde verscheurt hen,
Haar vuur, het verteert hen
Als ik uw naam herken!

De schepping met haar pracht en praal
Verbleekt naast u totaal.
Het past niet de bloemen
Hun schoonheid te roemen,
Zij moeten zich schamen.
Uw charmes ontnamen
Al hun bekoorlijkheid.
 
Het sterrenveld, aan ’t zwerk zo dicht,
En aller zonnen licht,
Zo ook edelstenen,
Hun glans is verdwenen,
En parels, koralen
Goud, zilver, zij dalen
Voor u in duisternis.
 
Maria, die mij meest verblijdt,
De wereld wil ik kwijt,
Ik zoek, ja, te sterven;
Wilt gij slechts verwerven
Voor mij Gods genade;
Op hogere paden
Ga ik dan vrolijk heen.