De mooie Magelone. Romances uit L. Tiecks Magelone

Niemand die een paard berijdt
Heeft ooit spijt gekregen,
Dat hij in zijn jonge tijd
Vloog langs 's werelds wegen.
 
Bergen, landouwen,
't Eenzame woud,
Meisjes en vrouwen,
Kleren verblindend,
Sieraden blinkend,
Alles verheugt hem wat schoonheid ontvouwt.
 
Wonderlijk roeien
Gedaanten voorbij,
Geestdriftig gloeien
Wensen in 't jeugdige droomdronken brein.
 
Roem strooit snel rozen
Uit op zijn baan,
Minnen en kozen,
Laurier en rozen
Voeren hem hoger, bij d' aarde vandaan.
 
Vrienden zijn blijde,
Haters benijden,
Al zwichtend, de held --
Dan kiest hij bescheiden
Het meisje dat hem als het liefste wel geldt.
 
Zijn land, het vertrouwde,
En eenzame wouden
Rijdt hij voorbij.
In tranen zijn ouders,
Ach, schokkend hun schouders  --
In grote voldoening verenigd zijn zij.
 
Al jaren verbonden,
Vertelt hij zijn zoon
Wat hem heeft geschonden,
En toont hem zijn wonden,
Als dapperheids loon.
Zo krijgt bejaard zijn schittering,
Een lichtstraal in de schemering.

Van handboog en pijl
Heeft de1 vijand profijt.
Hulploos onderwijl
De machtloze schreit.
De noob'le vindt heil
Waar 't zonlicht hem dient,
De rotsen zijn steil,
Maar geluk2 is zijn vriend.

Zijn het smarten, is het vreugde,
Die mij door de borst heen  gaan?
Alle oude wensen wijken,
Nieuwe bloei breekt alom aan.
 
Door de schemering der tranen
Zie ik [verre]1 zonnen staan, -
Wat een smachten, wat een hunk’ren!
Waag ik ‘t? Zal ik nader gaan?
 
Ach, en gaat de traan dan vallen,
Dan daalt donker om mij neer;
Wensen keren geen van alle,
[’t Uitzicht]2 is niet hoopvol meer.
 
Dus klop maar door, [hunkerend]3 hart,
Dus stroom maar af, tranen, stroom af.
Ach, lust is slechts diepere smart,
Leven een [donker diep]4 graf.
 
‘k Heb heel geen schuld en
Moet [ik]5 toch dulden?
Wat is ‘t dat in mijn droom
Toch al mijn denken
Heen en weer blijft zwenken!
Ik lijk wel een fantoom.
 
O hoor mij, goedaardige sterren,
O hoor naar mij, [groene planeet!]6
[Hoor, liefde, mijn heilige eed]7:
Moet ik haar derven,
‘k Zal graag sterven.
Ach, slechts [haar blik,]8 haar zachte blik,
Geeft leven en hoop en geluk!9

Liefde kwam uit verre landen,
Door geen mens gevolgd werd zij.
De godin, zij wenkte mij,
Boeide mij met zoete banden.
 
Toen begon verdriet te knagen,
Tranen duisterden mijn blik:
Ach, geeft liefde wel geluk,
Klaagd' ik, waartoe toch dit plagen?
 
Niemand heb ik ooit gevonden,
Zei mij de gestalte zacht,
Voel nu jij ook maar de macht
Die ook and'ren heeft gebonden.
 
Al mijn wensen zag 'k verdwijnen
In de lucht als een fantoom,
Roem scheen mij een ochtenddroom,
Slechts een klank van golvendeinen.
 
Ach, wie breekt nu deze banden?
Want mijn armen zijn omkneld;
Ik heb zorgen ongeteld.
Is geen redding meer ophanden?
 
Kan de spiegel ik vertrouwen
Die de hoop mij voorhoudt nog?
Ach, er is zoveel bedrog!
Neen, daar kan ik niet op bouwen.
 
O, houd vast toch aan het beste
Waarin je nog sterkte vindt,
Als die Ene je niet mint
Zal slechts bitt're dood je resten.

Jij hebt met de arme
Dus werk'lijk erbarmen?
Dus is het geen droom?
Hoe kabb'len de bronnen,
Hoe zingen de golven,
Hoe sterk ruist de boom!
 
Diep lag ik in bange
Gewelven gevangen,
Nu groet mij het licht!
De stralen, zij spelen,
Betoov'ren en strelen
Mijn schuchter gezicht.
 
En mag ik 't geloven?
Zal niemand mij roven
De heerlijke waan?
Maar weg zweven dromen,
Slechts liefde moet komen;
Hoe trekt mij dat aan!
 
Hoe vrij en hoe lustig!
Kom, pelgrim, nu rustig,
IJl verder niet voort!
Je hebt overwonnen,
Je vond toch de bronnen,
Het zaligste oord.

Hoe moet ik mijn rijke
Geluk dan wel dragen?
Zal onder de slagen
Van 't hart niet mijn ziel gaan bezwijken?
 
En als nu de tijden  
Der liefde verglijden,
Waartoe dan begeren
In rouw te verkeren,
Nog voort met een lusteloos leven te gaan,
Als nergens meer bloeiende bloemen nog staan?
 
Wat gaat met loodbeladen voeten
De tijd, bedachtzaam, stap voor stap!
En als ik straks zal scheiden moeten,
Hoe vliegt zijn pas dan licht en rap!
 
Klop maar, verlangenszieke macht,
Die in mijn borst nooit rust!
Als luitmuziek die wegsterft zacht,
Ontvliedt ons levens schoonste lust.
Ach, 'k verwacht:
'k Ben gauw mijn weelde nog amper bewust.
 
Ruis maar, ruis maar verder voort,
Diepe stroom, jij, tijd,
Dag na dag wordt ingelijfd,
Jij neemt oord na oord;
Heb je mij tot hier gedragen,
Vrolijk soms, dan stil,
'k Wil het nu ook verder wagen,
Hoe 't ook worden wil.
 
'k Mag mij niet ellendig achten,
Want die ene wenkt,
Liefde laat mij niet versmachten,
Tot aan 's levens end!
Neen, de stroom wordt al maar breder
D' hemel straalt steeds blij en teder,
Vrolijk de riemen slaand vaar ik nu af,
Breng liefde en leven teg'lijk naar het graf.

Was 't voor jou dat deze lippen beefden,
Was voor jou die kus, dat zoete bod?
Kan de aarde geven zulk genot?
Ha, hoe licht en glans mij voor de ogen zweefden,
Al mijn zinnen naar die lippen streefden!
 
In jouw klare ogen blonk een
Hunk'ring, 't was een teder lonken.
Alles heeft in 't hart weerklonken,
En mijn blikken zijn gezonken,
En de winden zongen liefdeslied'ren!
 
Als een sterrenpaar
Glansden jouw ogen, je wangen
Wiegden jouw gouden haar,
Glimlachvogels vangen
Mocht ik, en jouw zoete woordenschaar
Wekte het diepste verlangen;
O kus, wat was je mond toch brandend rood!
Daar stierf ik, vond een leven eerst in de1 mooiste dood.

Wij moeten nu scheiden,
Geliefde snarenspel,
't Is tijd om te rijden
Naar het doel toe, begeerd zo fel.
 
Ik trek nu ten strijde,
Voor rooftocht op reis,
En als ik de buit heb,
Dan vlieg ik naar huis.
 
In 't rood ochtendglanzen
Neem 'k met haar de vlucht,
Beschermd door de lans en
Dit harnas geducht.
 
Kom, beste wapenstukken,
In scherts vaak aangedaan,
Bescherm nu mijn geluk ook
Op deze nieuwe baan!
 
Ik werp mij nu vlug in de golven,
De heerlijke tocht geeft mij zin,
Al velen heeft 't water bedolven,
De dappere zwemmer blijft bovenin.
 
Ha! Graag wil 'k vergieten
Mijn edele bloed!
Beschermen de vreugde,
Mijn kostbare goed!
Geen hoon te verdragen,
Wie schort het aan moed?
 
Vier maar de teugels,
Heerlijke nacht!
Span maar je vleugels,
Dat over verre heuvels
Ons reeds de dag toelacht!

Rust zacht, lief schatje, in 't duister
Van de1 groene, scheem'rende nacht:
Hier suizelt slechts grassengefluister,
Jou streelt het verkoelende duister
En liefde houdt de wacht.
Slaap maar, slaap gauw,
't Bos ruist zacht en trouw,
Eeuwig ben 'k van jou.
 
Zwijg nu, verborgen gezangen,
En stoor niet de heerlijkste rust!
De vogels luist'ren bevangen,
Nu rusten de luide gezangen.
Sluit, liefje, je oog gerust.
Slaap maar, slaap fijn,
In de2 scheem'rende schijn
Wil ik jouw wachter zijn.
 
Murmel voort, o melodieën,
Ruis maar door, jij stille stroom.
Mooie liefdesfantasieën
Spreken in de melodieën,
Zacht volgt daarna droom na droom.
Door het fluist'rende bos
Zwermen bijtjes licht en los
En zoemen in slaap jou op 't mos.

Ja, bulder maar, schuimende golven,
En wentel maar rond om mij heen!
Laat ong'luk toch luid om mij kolken,
En boos zijn de wrekende zee!
 
Ik lach om de bliksems die knett'ren,
Veracht ook de toorn van de vloed;
O, mogen mij rotsen verplett'ren,
Want nooit meer wordt het goed.
 
Ik klaag niet, laat mij maar bezwijken,
In slurpende diepten vergaan!
Mijn blik zal, nee, nooit meer blij kijken,
De ster van mijn liefde zien staan.
 
Dus rol maar bergaf met gedonder,
En, stormen, kom raas op mij aan,
Splijt, rotsen, maar rotsen daar onder!
Ik zal in dit noodweer vergaan.

Hoe snel verdwijnen
Nu licht en glans,
De morgen vindt straks
Verwelkt de krans,
 
Die gist'ren gloeide
In alle pracht,
Want hij verflenste
In donk're nacht.
 
De golf des levens
Ebt weg daarginds
En kleurt wel helder,
Maar 't geeft geen winst.
 
De zon gaat onder,
Het rood verdwijnt,
De schemer klimt al,
De nacht verschijnt.
 
Zo drijft de liefde
Naar dorheid af,
Ach, kon zij blijven
Tot aan het graf.
 
Maar wij ontwaken
Voor diep verdriet;
Het bootje breekt ook,
Licht is er niet.
 
Van 'n prachtig thuisland
Ver weggebracht
Naar lege stranden
Met om ons nacht.

Waartoe kan een scheiding dienen
Die een trouw hart breken liet?
Neen, dit noem ik echt geen leven,
Sterven is zo bitter niet.
 
Hoor ik soms een herder fluiten,
't Dompelt diep mijn hart in rouw;
Als ik 't avondrood zie dalen,
Denk ik hunkerend aan jou.
 
Is er dan geen echte liefde?
Moet er pijn en treurnis1 zijn?
Was ik onbemind gebleven,
Had ik nog van hoop een schijn.
 
Maar nu rest mij niets dan klagen:
'k Heb geen hoop meer, enkel smart!
Ver van huis moet 'k rampspoed dragen,
En in stilte breekt mijn hart.

Geliefde, wat aarzelt
Je dwalende voet?
De nachtegaal parelt
Van liefkozen zoet.
 
De bomen, zij fluist'ren
In 't zacht gouden licht,
En dromen, zij sluipen
Door 't raam in mijn zicht.
 
Ach, ken je het smachten
Van 't bonkende hart?
Dit peinzen en wachten
Vol lust en vol smart?
 
Maak haast, 't mag niet duren,
Kom, red mij toch gauw,
In nacht'lijke uren
Ontvlucht ik met jou.
 
De zeilen, zij bollen,
Zet vrees aan de kant;
Ginds achter de golven
Ligt ons vaderland.
 
Dit vaderland wijkt al,
Ach, laat het maar gaan!
De liefde, zij trekt mij
Geweldig sterk aan.
 
Hoor, wellustig zingen
De golven der zee,
Zij hupp'len en springen
Met ons vrolijk mee.
 
En moesten zij klagen?
Zij roepen om jou!
Zij weten, zij dragen
Een minnende vrouw.

Hoe opgewekt is mijn gemoed,
Verlost van al het bange,
Mijn hart streeft nu met nieuwe moed,
Ontwaakt met nieuw verlangen.
 
De sterren spieg'len zich in zee,
Met goudlicht glanst de vloed,
Ik liep met alle winden mee
En was niet slecht, niet goed.
 
Maar weg en bedolven
Zijn twijfel en weif'lend verstand,
O draag mij, o schomm'lende golven,
Naar 't lang verbeide vaderland.
 
Ginds, lieflijk schemerend, verre,
Daar roepen dierbare zangen;
Uit talloze sterren
Kan ik haar zachte blikken vangen.
 
Effen je, mijn trouwe baren,
Voer mij heen op verre wegen
Wil mij vlug naar huis toe varen,
Eind'lijk naar geluk en zegen!

Trouwe liefde duurt niet even,
Overleven kan zij goed,
En geen twijfel doet haar beven,
Altijd houdt zij goede moed.
 
Dreigen plots in dichte scharen,
Leiden plots tot wank'le moed
Storm en dood, treedt de gevaren
Trouw met liefde tegemoet.
 
En als nevel gaat dan wijken
Wat de geest gevangen houdt
En voor ogen die blij kijken
Open zich de wereld vouwt.
 
Veroverd,
Getoverd
Heeft liefde geluk,
De tijden,
Zij scheidden,
Zij wijken terug:
Een zinstrelend feest,
Het stilt nu
En vult nu
D' uitzinnige, vreugdedronkene geest;
Wij scheiden
Van 't lijden
Voor immer;
En nimmer
Mag eind'gen het lieflijke, zalige, hemelse feest!