Cztery pieśni do słów Adama Asnyka (Vier Lieder) , opus 7

Gdy ostatnia róża zwiędła
Rzekłam chłop cu idź!
Zerwała się złota nić
Którą miłość przędła.

Poskoczyłam jak najprędzej
Swiéżą nitkȩ wziąść,
Chciałam złotą nit ką prząść
Lecz zabrakło przȩdzy.

Zakwi tnęły róze znowu
Nić się nie chce snuć
Próżno wołam: luby wróć!
On nie wierzy słowu.

Rosentage sind verronnen,
Liebster, geh'! bist frei!
Der Goldfaden riss entzwei,
Den die Lieb' gesponnen.

Und ich liess ihn, sprang von hinnen,
Suchte neues Gold;
Doch das Glück war mir nicht hold,
Nichts fand ich zum spinnen.

Wieder blüht der Rosen Schimmer,
Nur kein Spinnerglück.
Liebster! ruf ich, komm zurück!
Doch der glaubt mir nimmer.

Days of roses, ye are vanished.
Go, love, thou art free;
The gold thread love wove for me
In the past, 'tis banished.

And I left him, on I hurried,
Sought fresh gold to spin;
Yet no happiness I win,
With my past 'tis buried.

Roses bloom as fair as ever,
But my joy is o'er;
Come again, love, I implore.
Ah! he cometh never!

Siwy koniu, siwy koniu!
  Coś tak zadumany?
Nie wiesz drogi, nie wiesz drogi
  Do mej ukochanej?

Moja miła nas rzuciła,
  Nie wyrzekłszy słowa;
Jak nie znajdziem do niej drogi
  Zginąć nam gotowa.

Siwy koniu, siwy koniu,
  Ciężko tobie będzie:
Przegonimy wiatr, co wieje,
  Nie spoczniemy w pędzie.

Siwy koniu, siwy koniu,
  Ciężej sercu memu.
Bo straciło już nadzieję --
  Samo nie wie czemu!

Treues Rösslein, treues Rösslein,
Heute gilt's zu spüren,
Welche Pfade, welche Pfade
Mich zur Liebsten führen!

Ach, sie hat uns schnöd' verlassen,
Ihr Herz mitgenommen;
Findst du nicht die rechten Pfade,
Wird sie uns entkommen.

Treues Rösslein, treues Rösslein,
Groß sind deine Lasten,
Musst die Winde überholen,
Darfst nicht ruh'n, nicht rasten.

Treues Rösslein, treues Rösslein,
Größer sind die Schmerzen,
Die nach letztem Hoffnungsschimmer
Nagen mir am Herzen.

Thou, my faithful steed, so faithful,
Thou and I must ponder
Which the pathway, which the pathway
Where my love doth wander.

Ah, she hath us both forsaken,
Her heart with her taking;
Shouldst thou not the path discover,
My heart will be breaking.

Ah my faithful steed, so faithful,
Thou must forth be speeding
Fleeter than the wind and surer,
Weary limbs ne'er heeding.

O my steed, so tried and faithful,
Greater than thy sorrow,
If this hope should die within me,
Will be mine tomorrow.

Szumiwgaja brzezina,
Bo inaczej nie może,
Wiatr gałązki jej zgina
Musi szumieć nieboże.

Wzdycha w gaju dziewczyna
Mimowoli łzy cieką
Bo miłego wspomina
Co jest od niej daleko.

Gdy nadejdzie jaż zima
Brzoza liści pozbędzie
Wszytkie wichry wytrzy ma
I już szumieć nie będzie.

Gdy nadejdzie juz zima.
Dziewczę wspomni miłego
I smutnemi oczyma
Zacznie szukać drugiego.

Birke liebevoll rauschet
Wonn'ge Lust in dem Haine;
Kosend wohl derWind ihr lauschet,
Rauschen muss ja die Kleine.

Mägdlein seufzet schwer und trübe,
Weint und fragt mit bleichen Wangen
Ob er fern immer bliebe,
Den ersehnet ihr Bangen.

Kommt der Winter gezogen,
Blatt auf Blatt fällt hernieder,
Alles Grün ist nun verflogen,
Birke rauscht nicht wieder.

Und das Mägdlein, da der Winter sich kündet
Ja, das Mägdlein erst des Fernen gedenket,
Bis ihr Herz, neu entzündet,
Einem andern sie schenket.

Lightly waveth the birch tree
When the glad day is dying,
And the soft wind seeks to woo her
Through her branches sighing.

Sadly sighs and weeps the maiden.
Hot and bitter tears are falling.
Why delayeth my lover?
Comes he not at my calling?

Now the winter returneth,
And the leaves are dying,
And no longer through the birch tree
Is the soft wind sighing.

And the maiden, with the winter's returning,
Yes, the maiden has forgotten her weeping,
Gives her heart newly kindled
To a new lover's keeping.

Chłopca mego mi zabrali 
Matulu!
W świat daleki go pognali
A ja zanim umrę z bólu.
Dałam na msze snur korali
Niechaj Pan Bóg go ocali 
Matulu!

Do szeregu poszedł z bronią 
Moj Boże.
Tam smierć pewna poszedł po nią
Milość moja nic nie może
Ani łzy go nie zasłonią
Przed zawistnej śmierci dłonią 
Mój Boże.

Nie pytaja o to wrogi 
Kto ginie
Czy jest sercom ludzkim drogi
Czy płacz siostry zanim płynie
Czy umiera Matka z trwogi
Kiedy pyta śmierci srogiej
Kto ginie.

Na kulami zaoranej
Na roli
Ma paść we krwi mój kochany.
Czyliż na to Bóg pozwoli
By samotnie ginął z rany
Zdala swoich na zalanej
Krwią roli.

Spojrzyj na nas ty Panienko
Przeczysta!
I nad serca me go mę ką
Ty się zli tuj o gwiaź dzista
Niebieskiego dnia jutrzenko
O stoń jego swoją ręką
Przeczysta!

Raubten mir ihn, meinen Lieben,
Mütterlein!
Haben weit ihn fortgetrieben,
Nimmer kann ich Arme froh sein.
Gab dem Priester die Korallen,
Daß Gesänge für ihn schallen
Im Kirchlein.

Er steht nun in blanken Waffen,
O Himmel!
Todeshand wird weg ihn raffen,
Kühler Wind sein Grab umwehen.
Nichts vermögen meine Tränen,
Nichts der Schutz des Liebesengels,
O Himmel!

Pflegt der Feind doch nie zu fragen,
Wer da fällt,
Ob auch Freunde ihn beklagen,
Die Geschwister Herzleid tragen,
Ob die Mutter will verzagen,
Jeder muss sein Leben wagen
In der Welt.

Hingestreckt vom Kugelregen
Im Felde,
Liegt er da, der wackre Degen,
Hilf du gnädig, Gott, und wolle
Daß die Wunden heilen mögen,
Daß die Wunden heilen mögen,
Im Felde.

Blick' auf uns aus Himmelshöhen,
Königin!
Höre meines Herzens Flehen,
Du, die thront im Sternenzelte,
Mögst du schützend bei ihm stehen,
Lasse mich ihn wiedersehen,
Königin!

They have sent away my lover,
Mother dear!
Far away the broad seas over,
Nought my anxious heart can ever cheer.
Yet the priest for him is praying,
Masses for the absent saying,
Mother dear!

Now he stands in armour shining,
O Heaven!
Death around him is entwining,
O'er his grave the sad wind sighing;
Nought avails my bitter crying,
Nought the care of guarding angel,
O Heaven!

Ah, the foe! They slay unheeding
Whom they strike,
Whether heart of friend is bleeding,
Whether love is silent pleading,
Or a mother's heart be breaking,
All alike their chance are taking,
All alike!

Smitten down by foeman cruel
In battle,
Low he lies, my love, my jewel,
Help, O God, and grant in mercy
That his wounds may yet be healed,
All the wounds from which he suffers
In battle.

Look down from thy throne of glory,
Queen of Heaven!
See, I throw myself before thee,
Hear, o hear me, I implore thee,
In thy gracious care enfold him,
Let me once again behold him,
Queen of Heaven!