Lectiones sacrae novem, ex libris Hiob excerptae

Parce mihi Domine : nihil enim sunt dies mei.
Quid est homo, quia magnificas eum?
aut quid opponis erga cor tuum?
Visitas eum dilucolo, 
et subito probas illum.
Usquequo non parcis mihi, 
nec dimittis me, ut glutiam salivam meam?
Peccavi, quid faciam tibi, o custos hominum?
Quare posuisti me contrarium tibi, 
et factus sum mihimet ipsi gravis?
Cur non tollis peccatum meum, 
et quare non auferes iniquitatem meam?
Ecce nunc in pulvere dormiam; 
et si mane me quaesieris, non subsistam.

Taedet animam meam vitae meae, 
dimittam adversum me eloquium meum,
loquar in amaritudine animae meae. 
Dicam Deo : Noli me condemnare :
indica mihi cur me ita judices.
Numquid bonum tibi videtur, 
si calumnieris me et opprimas me,
opus manuum tuarum, 
et consilium impiorum adjuves?
Numquid oculi carnei tibi sunt : 
aut sicut videt homo, et tu videbis?
Numquid sicut dies hominis dies tui,
et anni tui sicut humana sunt tempora,
ut quaeras iniquitatem meam, 
et peccatum meum scruteris?
Et scias quia nihil impium fecerim,
cum sit nemo qui de manu tua possit eruere.

Manus tuae Domine fecerunt me,
et plasmaverunt me totum in circuitu:
et sic repente praecipitas me?
Memento, quaeso, quod sicut lutum feceris me, 
et in pulverem reduces me.
Nonne sicut lac mulsisti me, 
et sicut caseum me coagulasti?
Pelle et carnibus vestisti me : 
ossibus et nervis compegisti me.
Vitam et, misericordiam tribuisti mihi,
et visitatio tua custodivit spiritum meum.

Responde mihi: quantas habeo iniquitates et peccata,
scelera mea atque delicta ostende mihi.
Cur faciem tuam abscondis, et arbitraris me inimicum tuum?
Contra folium, quod vento rapitur, ostendis potentiam tuam,
et stipulam siccam persequeris.
Scribis enim contra me amaritudines,
et consumere me vis peccatis adolescentiae meae.
Posuisti in nervo pedem meum, et observasti omnes semitas meas,
et vestigia pedum meorum considerasti:
qui quasi putrendo consumendus sum,
et quasi vestimentum, quod comeditur a tinea.

Homo, natus de muliere, brevi vivens tempore, 
repletur multis miseriis.
Qui quasi flos egreditur et conteritur,
et fugit velut umbra, et numquam in eodem statu permanet.
Et dignum ducis super hujusquemodi aperire oculos tuos,
et adducere eum tecum in judicium?
Quis potest facere mundum de immundo conceptum semine?
Nonne tu, qui solus es?  Breves dies hominis sunt,
numerus mensium ejus apud te est:
constituisti terminos ejus, qui praeteriri non poterunt.
Recede ergo paululum ab eo, ut quiescat,
donec optata veniat, 
et sicut mercenarii, dies ejus.

Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno protegeas me,
et abscondas me, donec pertranseat furor tuus,
et constituas mihi tempus in quo recorderis mei?
Putasne, mortuus homo rursum vivat? Cunctis diebus
quibus nunc milito, expecto donec veniat immutatio mea.
Vocabis me, et ego respondebo tibi :
operi manuum tuarum porriges dexteram.
Tu quidem gressus meos dinumerasti, sed parce peccatis meis.

Spiritus meus attenuabitur, dies mei breviabuntur,
et solum mihi superest sepulcrum.
Non peccavi, et in amaritudinibus moratur oculus meus.
Libera me Domine, et pone me juxta te,
et cujusvis manus pugnet contra me.
Dies mei transierunt; cogitationes meae dissipatae sunt,
torquentes cor meum. Noctem verterunt in diem,
et rursum post tenebras spero lucem.
Si sustinuero, infernus domus mea est,
et in tenebris stravi lectulum meum.
Putredini dixi: Pater meus es, mater mea,
et soror mea, verminibus.
Ubi est ergo nunc praestolatio mea,
et patientiam meam quis considerat? 
Tu es Domine Deus meus.

Pelli meae, consumptis carnibus, adhaesit os meum,
et derelicta sunt tantummodo labia circa dentes meos.
Miseremini mei, miseremini mei,
saltem vos amici mei, quia manus Domini tetigit me.
Quare persequemini me sicut Deus, 
et carnibus meis saturamini?
Quis mihi tribuat ut scribantur sermones mei?
Quis mihi det ut exarentur in libro stylo ferreo,
et plumbi lamina, vel celte sculpantur in silice?
Scio enim quod redemptor meus vivit,
et in novissimo die de terra surrecturus sum:
et rursum circumdabor pelle mea,
et in carne mea videbo Deum Salvatorem meum.
Quem visurus sum ego ipse, 
et oculi mei conspecturi sunt,
et non alius: reposita est haec spes mea in sinu mea.

Quare de vulva eduxisti me? 
qui utinam consumptus essem, 
ne oculus me videret! 
Fuissem quasi non essem, 
de utero translatus ad tumulum.
Numquid non paucitas dierum 
meorum finietur brevi?
Dimitte me ergo, ut plangam 
paululum dolorem meum:
antequam vadam, et non revertar, 
ad terram tenebrosam et
opertam mortis caligine, 
terram miseriae et tenebrarum,
ubi umbra mortis, et nullus ordo, 
sed sempiternus horror inhabitat.