Zwölf Lieder , opus 17

Sieh, wie wir zu den Sternen aufsteigen!
Unsern glückstrahlenden Augen
leuchtet der Schnee der Gebirge,
bald blitzt dort unten die Sonne durch.
O! schon röten sich
Tiefen und Höhen;
durch den Rauch unsrer Atemzüge,
bis über das fernste Fünkchen dort oben
fern hinauf
schimmert die Nacht deiner Geburt,
glänzt der Tag unsrer Himmelfahrt.

Spójrz, jak ku gwiazdom wciąź się wznosimy!
Nasz wzrok promienny szczęściem
olśniewa bielą snieg szczytów.
Wnet się z mgieł wynurzą łąki hal.
O! Jak płoną doliny 
i szczyty:
Hen tam wgórze, nad mglą oddechów,
ostatnich iskrzących sie blasków gwiazd 
daleko wzwyź!
Widnieje noc narodzin twych, 
swita nam wniebowzięcia dzień.

In die dunkle Bergsschlucht
kehrt der Mond zurück.

Eine Stimme singt am Wassersturz:

O Geliebtes, deine höchste Wonne
und dein tiefster Schmerz
Sind mein Glück.

Znów zapadł księżyc
W ciemny górski jar.
Nad potokiem spiewa jakiś głos:
Scrce drogie, twa najwyźsza rozkosz,
twój najwię kszy ból
to mój czar

Und du kamest in mein Haus,
kamst mit deinen schwarzen Blicken;
sah ich ferne Palmen nicken
und du gabst mir deinen Strauß.

Gabst die zitternden Narzissen,
die wir in der Wildnis pflückten;
deine schwarzen Locken schmückten
meines Diwans rote Kissen.

Kehre wieder in mein Haus,
laß die wilden Blumen blühen!
Unsre junge Lippen glühen,
gieb mir, gieb mir deinen Strauß!

A gdy w dom mój niosąc wdzięk
Czarnych źrenic ciskasz razy
palm dalekich widzac mary
Zrąk twych biorę kwiatów pęk.

Te storczyki pełne rosy
rwałaś zemną w kniej pustkowiu.
Spocznij! złóź na mem wezgłowiu
swoje czarne bujne włosy.

Wej dź! w mym domu roztocz wdzięk,
niech tam kwitnie leśne kwiecie,
usta nasze płoną przecie!
Daj mi, daj mi kwiatów pęk!

Wenn die Felder sich verdunkeln,
fühl' ich wird mein Auge heller;
schon versucht ein Stern zu funkeln,
und die Grillen wispern schneller.

Jeder Laut wird bilderreicher,
das Gewohnte sonderbarer,
hinterm Wald der Himmel bleicher,
jeder Wipfel hebt sich klarer;

Und du merkst es nicht im Schreiten
wie das Licht verhundertfältigt
sich entringt den Dunkelheiten.
Plötzlich stehst du überwältigt.

Gdy na pollach mrok zapada,
czuję, jaśniej widzą oczy;
wnet się zjawi gwiazdgromada,
grają swierszcze na gór zboczy.

Każdy dzwięk si skrzy kolorem
Swiat się stroi w cudów dziwa,
blękit blednie ponad borem,
w tunach stoją gór ogniwa;

idąc nie spostrzegasz w vale
jak tysią ceswiateł zdradnie
cieniom się wymyka w dale.
Nagle podziw cię owładnie.

Über unsre Liebe hängt
eine tiefe Trauerweide.
Nacht und Schatten um uns beide;
unsre Stirnen sind gesenkt.

Wortlos sitzen wir im Dunkeln;
einstmals rauschte hier ein Strom,
einstmalssahn wir Sterne funkeln.

Ist denn Alles tot und trübe?
Horch: ein ferner Mund! vom Dom!

Glockenchöre... Nacht ... und Liebe...

Nad miloscią naszą płacząca
wierzba garnie w swoje
mroczne cienie nas oboje.
Nasze czoła smutek zgiął.

Wmrokach niemo plyną chwile.
Niegdyś szemrzął zdrój wsród drzew;
niegdyś gwiazd tu isniło tyle
a więc wszystko mrze w rozterce?
słuchaj: swiątyń grzmiący zew:
psalmy Dzwony... Noc i Serce...

  Rozwarłaś drzwi przedemną dziecię me.
  Przyjrzałem się małe mu twemu niebu,
  kwitnące dziewczę;
  straź wnet będziesz nad wielkiem dzierźyć niebem,
  Matko z dzieckiem swem.
  Przymknąłem znów z uśmiechem twoje drzwi.

Du tatest mir die Tür auf, ernstes Kind.
Ich sah mich um in deinem kleinen Himmel,
lächelnde Jungfrau;

Du wirst einst einen großen Himmel hüten,
Mutter mit dem Kind.
Ich tu die Tür mit ernstem Lächeln zu.

Spójrz, jak niebios lśni głąb;
jak rybki chybko mkną jaskółki
nad drzącymi brzozy.
A łzy w twych oczach?
 
Wnet duszę twoją olśni wizya 
złota ptaków błękitnych 
i srebrnych od rosy drzew.
W twych oczach łzy?
 
Wpijam me oczy 
w twoje małe
promienne słońca.
A ty się śmiejesz.

Sieh, der Himmel wird blau;
die Schwalben jagen sich 
wie Fische über den nassen Birken.
Und du willst weinen?

In deiner Seele werden bald 
die blanken Bäume und blauen Vögel 
ein goldnes Bild sein.
Und du weinst?

Mit meinen Augen 
seh ich in deinen
zwei kleine Sonnen.
Und du lächelst.

  Sniąc się zrywam z łoża
  w szarą brzasku ton;
  zimne w mgłach przestworza,
  ach, jam Samum hoźa,
  tyś mi ambrywoń.
 
  W puszcz słonecznych warach
  nęcił mię twój cud,
  O tchnień twoich źarach,
  pocałunków czarach
  snił moj ból i trud.
 
  Wpiły pustyń cisze
  w swą okrutną właść.
  Niemy wzrok w bój dyszy
  zwycięźoną w pysze
  chwytam w skrzydeł paść
 
  W niebo mi się rwałaś
  ty ma Ambry woń
  Na mych pier siach wrzałaś
  ach i się rozwiałaś
  w szarą brzasku ton.

Ach! aus Träumen fahr ich
in die graue Luft,
in die kalte, starr' ich.
Ach, dein Samum war ich,
du mein Ambraduft.

Durch die helle Wüste
glühtest du dahin,
und dein Atem küßte 
und dein Kuß versüßte
Seele mir und Sinn.

Einsamkeiten hingen
tief ins fliehende Land;
Sonnenstill ein Ringen,
und mit Allahschwingen 
hielt ich dich umspannt,

riß ich dich nach oben,
du mein Ambraduft,
Glut in Glut verwoben
bist du mir zerstoben
in die graue Luft.

Cicho pada śnieg na piers pól.
Wciąź na serce pada mi snieg.
Juź nas zasypie wnet.

O, jakźeś piękna, 
ty w znuźeniu swem!

A w białych mgłach lśni szkarłatne Słońce,
w mgłach ogniste serce spi.
Juź w łasny zmógł je blask,
miłosci strawił źar.
Dziś pragnie snu i 
ciszy.

Jak cudnie tobie śnic 
o piękna ma.

   Leise fällt ein Schnee auf das Land.
Leise fällt ein Schnee auf das Herz.
Bald sind wir zugeschneit.

   Wie schön du müde bist,
du junge Frau!

   Und rot im weißen Nebel träumt die Sonne,
im Nebel ein feurig Herz.
Es hat sich müd geglänzt,
das hat sich müd geliebt.
Nun will es ruhn und
schlafen.

   Wie schön du schlafen wirst,
du junge Frau!

Pogasił zmrok juź dnia promicnie,
pełznie nikły swiatła ślad,
W coraz gęstsze gęstsze cienie
noc utula swiat:

Ziemia w mroku śpi otchłani;
tylko w tobie zamęt burz,
Duch twój z cichej tej przystani
do gwiazd rwie się zórz.

Dämmerung löscht die letzten Lichter,
noch ein irrer Schall und Schein,
und die Nacht hüllt dicht und dichter
alles Leben ein:

Und die Erde will nun schlafen;
aber ruhelos bist du,
steuerst aus dem stillen Hafen
deinen Sternen zu.

 Spię a niosą mnie
 w mój ojczysty kraj.
 Zdala idę wciąź
 ponad szczyty, nad otchłanie,
 przez ciemną morza grąź
 W mój ojczysty kraj.

Schlafend trägt man mich
in mein Heimatland.
Ferne komm' ich her,
über Gipfel, über Schlünde,
über ein dunkles Meer
in mein Heimatland.

Ona:
 Pozostań, mój ukochany!
 To nie jest brzask,
 ta jaśń, to w mg'ly owiany,
 księźyca blask.
 
On:
 Mkną chmury. Na próźno chwilę
 chcą w micjscu trwać
 poddane źywiołów sile
 wciąź muszą gnać.
 
Ona:
 Snem są mi tych chmur pogonie
 w posępną dal,
 lecz budzą wciąź w naszem łonie
 tęsknoty źal.
 
On:
 Co tylko się zjawi mija,
 wsród niebios pól,
 a zawsze swiat ten spowija
 odwieczny ból.
 
Ona:
 Bezładnie mkną chmury czarne
 z wichury tchem,
 O! Jakźe cię mocno garnę
 na sercu mem.

Sie:
 O weile, süßer Geliebter!
 Es trügt dich nur,
 es hellt, nur wolkengetrübter,
 der Mond die Flur.

Er:
 Doch nimmer weilen und halten
 die Wolken dort,
 es führen sie wilde Gewalten
 von Ort zu Ort!

Sie:
 Ein Traum ist alle das Treiben
 in dunkler Höh,
 doch uns muß ewig verbleiben
 der Sehnsucht Weh.

Er:
 Ich seh nur Kommen und Scheiden
 am Himmelszelt,
 es zieht die Seele der Leiden
 durch alle Welt.

Sie:
 Die Wolken wandern so nächtig
 ohn Schmerz und Lust,
 ich aber ziehe dich mächtig
 an meine Brust.